[ در صفت مؤمن فرمود : ] شادمانى مؤمن در رخسار اوست و اندوه وى
در دلش . سینه او هرچه فراختر است و نفس وى هرچه خوارتر .
برترى جستن را خوش نمىدارد ، و شنواندن نیکى خود را به دیگران دشمن مىشمارد . اندوهش دراز است ، همتش فراز . خاموشىاش بسیار است ، اوقاتش گرفتار ، سپاسگزار است ، شکیبایى پیشه است ،
فرو رفته در اندیشه است ، نیاز خود به کس نگوید ، خوى آرام دارد ، راه نرمى پوید . نفس او سختتر از سنگ خارا در راه دیندارى و او خوارتر از بنده در فروتنى و بى آزارى . [نهج البلاغه]
